Een dag om te zwijgen Aan de slachtoffers van de massaslachting in de Syrische gevangenis van Sidnaya
Wij Syriërs kunnen niet stoppen met praten, maar we kunnen ook niet meer praten. Het verschrikkelijke heeft onze woorden heel vaak uitgedaagd en vernietigd. En iedere keer weer voelen we dat slechts een oneindige stilte onze waardigheid kan herstellen en diegenen eren die het verschrikkelijke hebben ondergaan. Maar we gaan wel keer op keer terug naar de gebroken woorden die ontzettend veel hebben geleden. We kunnen nauwelijks stoppen. We willen dat onze stem gehoord wordt, maar die wordt niet gehoord. Het is verworden tot een automatisch ritmisch lawaai dat niemands aandacht trekt. Wij zijn een machine geworden die op de achtergrond ratelt en die iedereen wel hoort zonder er aandacht aan te schenken.
Toch blijven we praten. We willen gehoord en gezien worden. Wij willen getuigen en zeggen dat wij de scène zijn. Het verschrikkelijke is ons eigen gebroken lichaam en dat van onze broeders, vrienden en geliefden. Deze lichamen zijn de scène waarop de ogen zich zouden moeten richten en waarnaar de oren zouden moeten luisteren. We moeten wel praten, hoe kunnen wij nou zwijgen?
De ervaring van gebroken woorden is reёel en we kunnen het niet negeren. Als we door willen gaan met praten, dan moeten we eerst onze woorden repareren, want anders worden ze er alleen maar kapotter van. We moeten van onze zinnen en teksten ruimtes maken om de woorden te herstellen, nieuwe woorden te scheppen en een stilte te produceren die geen onmacht is. De creatieve stilte, die voorafgaat aan de betekenissen, maakt dat de woorden hun gezondheid terugkrijgen en dat er nieuwe woorden geboren worden.
Onze woorden worden niet gehoord. Laten we dan zwijgen om gehoord te worden.
Wij Syriёrs hebben een woordengebeurtenis nodig, waarin we onze woorden beschouwen en voelen en waarin we ons respect voor hun waardigheid en gezondheid tonen.
Misschien is er één dag van complete stilte en stoppen met praten, algemene uitingen en contacten.
Eén dag van vrijwillig isolement en afzondering, ook al lopen we op straat en tussen de mensen.
Eén dag van bezorgd bidden voor alle woorden die hebben geleden en kapotgingen, die dood zijn gegaan, herschapen zijn of genezen om het leven te hervatten.
Een stilte die de ziel van de woorden en het leven van de betekenis viert.
Het is een protest tegen een wereld van lawaai en een element dat aan onze nieuwe identiteit bouwt. Wij Syriërs….
Geschreven door: Yasin Alhaj Saleh (Laureaat Prins Claus Prijs)
Vertaald door: Rehab Chaker
